خواستم باران شوم تا سیل را یاری کنم
انزوای بغض هایم را پرستاری کنم
بی تو لاهیجانِ من مثل کویر لوت شد
گریه کردم شهرِ سبزم را نگه داری کنم
باغ ملی تا شقایق، از گلستان تا خزر
گریه کردم هر خیابان را، نشد کاری کنم
خاطراتت مانده در هر جای ذهنم؛ ناگزیر
باید از یادآوری اش سخت خودداری کنم
گفته بودی دوستم داری ولی امروز...نه!
شرم دارم تا به تو ابراز بیزاری کنم
گفتنم انگار یارت در کنار دیگری است
در سکوتم گریه کردم آبروداری کنم
بعدِ گریه نیمه شب باید کمی هم دود کرد
می روم تا پاکتی دیگر خریداری کنم...!
دنیا شبیه لشکر موهاته دخترم
آشوب و ولوله پره تو این جهان سرد
تنها خودت به داد خودت می رسی همین
دنبال اونی که تو رو پیدا کنه نگرد
در انتظار وعده ی پوچ کسی نباش
اسب سفید هیچ سواری به راه نیست
با قید و بندِ پچ پچِ مردم گره نخور
عاشق شدن به هیچ دلیلی گناه نیست
این ارزشای کهنه و تارُ قلم بگیر
مردونه پای قول خودت نه؛ زنونه باش
به سقف آسمون خودت خیره شو؛ بخون
گاهی برای حال خودت هم دیوونه باش
هر جور عشقته پی رویات قدم بزن
هر جا دلت گرفت به آغوش من بگو
حتی اگه سراب بشه کل زندگیت
از جرئت دوباره ی دریا شدن بگو
با اینکه ابریه شب دنیا؛ نبینمت
اشکت یه وقت قاطی بارون شه دخترم
آشوب و ولوله پره تو این جهان سرد
دنیا شبیه لشکر موهاته دخترم
رضا صفری
